HEROSI OLIMPIJSCY: POWRÓT DO POCZĄTKU

Rozdział 3

Zdziwienie

***Perspektywa Percy'ego***

Nie miałem pojęcia o co mu chodzi. W sumie nic nowego.

Przecież jest pełno nowych herosów, a on chce mi kogoś przedstawić? Kogo?

Kto jest, aż tak ważny?

Masa podobnych pytań zawalała mi (i tak już przepełnione) myśli. Jednak posłusznie (co do mnie kompletnie nie podobne) poszedłem za Chejronem, nie zadając w ogóle pytań. Uwierzcie mi, trudno było.

- Percy! Annabeth!- usłyszałem za sobą znajomy głos- Gdzie idziecie?

Ukazał mi się, biegnący do nas, Nico di Angelo, we własnej osobie, syn Hadesa i mój kumpel. Wcale się nie zmienił, od kiedy go ostatnio widziałem. Brązowe, wręcz czarne oczy, otoczone ciemnymi cieniami, a w nich iskierki szaleństwa, włosy miał nadal krucze, roztargane na wszystkie strony, twarz bladą jak śmierć, czarny podkoszulek z czaszką, czarne spodnie, czarną skórę. Typowy syn Pana Podziemi. Chwileczkę...O nie! On jest o jakiś centymetr wyższy ode mnie! Niedorzeczne!

- Cześć, chłopie.- powiedziałem bez entuzjazmu- Urosłeś.

- Nico!- zawołała Annabeth- Jak dobrze Cię widzieć! Gdzie byłeś?

- W podziemiach.- odpowiedział- U ojca na herbatce. Uwierz mi, same nudy.

Na jego twarzy pojawił się łobuzerski uśmieszek.

- Musiałem umilić mu czas.- mrugnął do mnie porozumiewawczo.

- Nico, miałeś wrócić jutro, co się stało?- zapytał Chejron.

- Nic wielkiego. Po prostu ojciec miał mnie już dosyć. Powiedział, że zatruwam mu życie.- odparł chłopiec.- Z resztą, jak zawsze.

- W takim razie chodź z nami.- zaproponował centaur.

- Z chęcią. - oznajmił Nico- Ale...

- Nieźle się tu urządziłeś.- przerwałem mu- Jedzie śmiercią na kilometr.
Wszyscy troje zaczęliśmy się śmiać i powędrowaliśmy za Chejronem w stronę jeziora. Dopiero teraz zauważyłem, że na końcu pomostu stał Grover z jakąś dziewczyną i chłopakiem. Na pewno nie byli rodzeństwem, ponieważ mieli kompletnie inny kolor włosów. A może? Nie jestem dobry w te klocki, bo sam mam brata cyklopa. Zero podobieństwa.

Byli odwróceni do nas plecami, więc nie widziałem ich twarzy. 

Wreszcie, kiedy weszliśmy na pomost, Grover musiał nas usłyszeć, ponieważ odwrócił się i podbiegł do nas, po czym uściskał mnie.

- Peeercy!- zabeczał.

- Stary, cieszę się, że Cię widzę.- wydusiłem.- Ale dusisz...

- Sorry, po prostu nie mogę uwierzyć, że...

- Żyję?- dokończyłem.- Tak, wiem. To naprawdę zaskakujące!

Oboje dostaliśmy napadu śmiechu.

- Ekhem...- Chejron zaczął się niecierpliwić.- Grover, może pochwalisz się, kogo przyprowadziłeś wczoraj do Obozu.

Spojrzałem na chłopaka. Miał włosy koloru jasnego brązu, seledynowe oczy, piegi na nosie. Nie miałem pojęcia kogo może być synem dopóki, dopóty nie spojrzałem na jego wyraz twarzy.

- To jest Mark.- wyprzedził mnie kumpel.- Syn Aresa.

Mark uśmiechnął się lodowato. W jego oczach była żądza mordu. Że też wcześniej tego nie zauważyłem. 

Przeniosłem wzrok na dziewczynę i szczęka mi opadła. Ona była po prostu piękna, cudowna. Ciemno-brązowe włosy opadały jej na ramiona, twarz miała łagodną, ale stanowczą, figurę nienaganną, a oczy. Oczy to miała zniewalające. Niebieskie jak najczystsze niebo, ale to na pierwszy rzut oka. Gdy przyjrzałem się bardziej, zobaczyłem, że szalała w nich burza, błyskały błyskawice. Chwila, moment...takie oczy ma przecież...Nie, to niemożliwe.

Nie mogłem oderwać od niej wzroku, co było naprawdę upokarzające. Wiedziałem jednak, że Nico ma tak samo. Po prostu, przeczucie. Na szczęście ona tego nie zauważyła, ponieważ przypatrywała się uważnie Chejronowi. Nie na co dzień, spotyka się centaury. Niestety, na moje nieszczęście Annabeth to zauważyła i dała mi kuksańca.

- Przestań.- szepnęła- Ślinisz się.

- Kto? Ja?- jednym ruchem ręki wytarłem buzię. Nie kłamała.

- A to jest Martha.- mówił dalej Grover- Córka Zeusa.

Te słowa kompletnie wyprowadziły wszystkich z równowagi. Przyznaję, przez moment przeszła mi ta myśl przez głowę, ale nie wierzyłem w to. A jednak...

  

Dostałam weny, więc zaraz piszę kolejny rozdział. Mam nadzieję, że się podoba :D

Piszcie, co można byłoby zmienić.^^

♥Marry♥