HEROSI OLIMPIJSCY: POWRÓT DO POCZĄTKU

Rozdział 1

Słyszę głosy

***Perspektywa Percy'ego***

Wróciłem, a raczej można tak powiedzieć.

Po walce z Kronosem, wszystko jest idealne. Potwory nas nie atakują. Od poniedziałku do piątku widuję z Annabeth, a w weekendy ona pracuje na Olimpie jako architekt. Będziemy żyć długo i szczęśliwie.

Ok, a teraz wróćmy do realu.

Właśnie razem z Annabeth uciekamy przed...hmmm...nie za bardzo wiem czym. To coś jest...eeee...jak to powiedzieć: pół orłem, pół koniem. Powiedziałbym, że to centaur, ale to byłoby zanim spotkałem centaury. Teraz nazwałem go orkoniem (kumacie orzeł + koń), lecz wątpię, żeby była to jego prawdziwa nazwa. A teraz pozwólcie, że skupie się na ucieczce.

- Aaaaaaaaaa!!!-wrzeszczałem jak dziecko- GONI MNIE ORKOŃ!!!

- Uspokój się!-krzyczała Annabeth- To nie żaden Orkoń, tylko Equiotaur!

- Byłem blisko!-odkrzyknąłem, robiąc unik. To Cośtamtaur miało dziób orła i przednie, ostre jak mój miecz szpony, a cała reszta była koniem (tak mi się wydaje). Z resztą i tak o mało nie zginąłem.- A co to w ogóle jest?

- Starożytny stwór, Glonomóżdżku!-odpowiedziała Annabeth.

- Aha, tyle to też wiem.-mruknąłem.
Ciąłem Orkanem jak najęty, ale nie miałem zielonego pojęcia jak to coś zabić, a raczej odesłać do Tartaru.

- Coś jest nie tak.-powiedziała Annabeth.

- Zauważyłem.-burknąłem- Ale co?

- One pojawiają się tylko w Japonii. Dziwne. Zazwyczaj nie opuszczają swojego terytorium.-wyjaśniła.

- Może zmieniły zwyczaje?-zapytałem.

Pokręciła przecząco głową.

- Użyj czasami mózgu, Percy. Wątpię, żeby po trzech tysiącach lat Equiotaury zmieniły tradycje.-       odpowiedziała.

- Tylko zapytałem.-uniosłem ręce w geście kapitulacji, kompletnie zapominając, że walczę.

- UWAŻAJ!!!-wrzasnęła Annabeth i popchnęła mnie w bok.

- Dzięki.-wymamrotałem.

Ku mojemu zdziwieniu, wzięła swój sztylet i dźgnęła nim w Equiotaura z taką gracją, jakby był pluszowym misiem. Była naprawdę rozzłoszczona.

- WOW -zaniemówiłem, a rzadko to się zdarza.

- Musimy jechać do Obozu Herosów i opowiedzieć o wszystkim Chejronowi.

- Jak chcesz.- naprawdę było mi to obojętne, bo nie widziałem w tym nic dziwnego. Potwór, który chce nas zabić. Norma.

Zagwizdałem z całych sił i po chwili na niebie pojawiły się dwa ciemne kształty. Pegazy. Mój stary kumpel Mroczny i Szarlotka.

Hej, szefie.-usłyszałem w myślach- Jak leci?
- Nie najlepiej.-odpowiedziałem i nagle po tych słowach zatrzęsła się ziemia, aż zwaliła nas z nóg. Dosłownie. Przez sekundę myślałem, że to Nico, syn Hadesa, lecz po chwili zmieniłem zdanie, ponieważ usłyszałem lodowaty, kobiecy głos, dochodzący gdzieś z ziemi:

- ZGINIECIE HEROSI. TO JUŻ WASZ KONIEC.

Wzdrygnąłem się. Annabeth wyglądała na przerażoną. Nic dziwnego. Znając życie pewnie wyglądałem jeszcze gorzej, a wiem to, bo przyznaję, bałem się okropnie.

- Chyba lepiej będzie, jak polecimy do Chejrona.-odezwałem się po minucie milczenia.

Wreszcie się w czymś zgodziliśmy.

Pierwszy rozdział dobiegł końca. Proszę komentujcie i oceniajcie co można zmienić.

Następny postaram się dodać jutro, bo mam już pomysł.

♥Marry♥